Πριν λίγες μέρες, εγώ και η αδερφή μου πραγματοποιήσαμε μια πολύ εποικοδομητική και γνήσια συζήτηση για θέματα αυτό – βελτίωσης και προσωπικών βιωμάτων. Κατά τη διάρκεια της καταπληκτικής αυτής συνομιλίας, μου γεννήθηκε η ιδέα να γράψω το παρόν κείμενο.
Για αρχή, να αναφέρω πως έχω διαγνωσθεί με πολλαπλή σκλήρυνση (ΠΣ) από το 2007. Από εκείνη την χρονιά με ταλανίζει το εξής ερώτημα:
Είμαι ή έχω σκλήρυνση (ΠΣ); Είμαι η ασθένεια ή έχω μια ασθένεια;
Βέβαια, την απάντηση δεν την έδωσα τότε, αμέσως, αλλά λίγο αργότερα. Είναι λογικό να πει κάποιος ότι η απάντηση είναι «Έχεις σκλήρυνση.». Όμως, αν ριζωθεί μέσα μου η πεποίθηση πως είμαι ασθενής και μου κολλήσω την ταμπέλα της ασθένειας, θα ενεργώ με βάση αυτή την ταμπέλα και θα νομίζω πως όλα εξαρτώνται από την ασθένεια. Αλλά, πώς έχουν τα πράγματα; Μήπως υπερβάλω; Μήπως έχω δίκιο; Μήπως ισχύει κάτι άλλο; Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι κάπου εκεί. Όταν διαγνώσθηκα με την ΠΣ, την αποδέχτηκα γρήγορα.
Με τον καιρό, άρχισα να συνειδητοποιώ την περιπέτεια στην οποία ακόμη βρίσκομαι, αλλά πλέον ξέρω. Δεν είμαι η ασθένειά μου, αλλά έχω κάτι που θα με συνοδεύει για καιρό στη ζωή μου. Αυτό δεν με τρομάζει. Αντιθέτως, θεωρώ ότι η ΠΣ είναι η κεντρική πυξίδα μου, όπως είπα και στην αδερφή μου τότε.
Η ΠΣ αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, την έχω φίλη και συνοδοιπόρο. Επιπλέον, είναι για μένα «η διευθύντρια» στο σχολείο της ζωής μου.
Μιλώντας με μεταφορική σημασία, η ΠΣ διευθύνει, κατευθύνει και ορίζει σε μεγάλο βαθμό τη ροή και την τροπή που έχει η καθημερινότητά μου. Κατ’ επέκταση, είναι η γενική διευθύνουσα, χωρίς να σημαίνει φυσικά, πως με καθορίζει ως άνθρωπο. Με άλλα λόγια, δεν είμαι η σκλήρυνση. Η διάγνωση δεν αλλάζει. Το παρελθόν δεν διαγράφεται ούτε ξεχνιέται, απλά περνά στην αιωνιότητα ως μνήμη.
Θέλω να πιστεύω πως η μη πλήρης ίαση της ΠΣ μέχρι τώρα, που γράφεται η ανάρτηση, θα αναφέρεται στο μέλλον ως μια θεραπευμένη νόσος. Θέλω και προσεύχομαι να ανακαλυφθεί η αιτία που προκαλεί αυτοάνοσα νοσήματα στα οποία συγκαταλέγεται η ΠΣ. Θέλω να είναι όλοι υγιείς, ασφαλείς και χαρούμενοι. Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την αδερφή μου, που με ενέπνευσε να γράψω αυτή την ανάρτηση.
Βρίσκω το άρθρο σου πολύ ενδιαφέρον.Είσαι ένα άτομο με πολλά ταλέντα και η ασθένεια δεν σε κάνει λιγότερο καλή.Είμαι της λογικής ότι ο,τι γίνεται στη ζωή μας γίνεται για κάποιο σκοπό.Ίσως για να μας δυναμώσει, ίσως για να μας διδάξει, ίσως για να μας κάνει πιο σοφούς. Δεν γνωρίζω.
Σίγουρα η κάθε ασθένεια έχει τις δυσκολίες της.
Εύχομαι και ελπίζω να βρεθεί η θεραπεία της ίασης το συντομότερο.Όμως μέχρι τότε χρειάζεται πίστη, δύναμη,υπομονή και ελπίδα.
Με πολύ εκτίμηση…
Ευχαριστώ, Μαρία, για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.
Στην ανάρτηση αυτή εκφράζω κάποιες σκέψεις μου που νομίζω ότι και αρκετοί συμπάσχοντες θα ήθελαν να εκφράσουν.
Όπως αναφέρεις και εσύ, σίγουρα κάθε ασθένεια έχει τις δυσκολίες της, αλλά όταν κάθε πάσχοντας πλαισιώνεται από συμπαραστάτες (οικογένεια, φίλους κτλ), τότε ο πόνος απαλύνεται.
Μακάρι να μπορούσανε οι επιστήμονες να βρουν θεραπείες για όλες τις ασθένειες που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους.
Το ζητούμενο είναι πως με τα δεδομένα που υπάρχουν οι πάσχοντες να έχουν μια αξιοπρεπή και ποιοτική ζωή.
Με ευγνωμοσύνη, Αριστέα