Ο όρος «αποδοχή» εμπεριέχει πολλές ερμηνείες. Ανάλογα με την σκοπιά που εξετάζει κάποιος το θέμα της αποδοχής έχει τη δυνατότητα να αναφερθεί σε διάφορες πτυχές της έννοιας αυτής. Μπορεί να μιλήσει για αυτοαποδοχή, για αποδοχή από την οικογένεια και τον περίγυρο, για κοινωνική αποδοχή ακόμα και εργασιακή αποδοχή κ.ά.. Στον όρο «αποδοχή» συνυπάρχουν και τα προσωπικά όρια, η αυτοεκτίμηση, ο σεβασμός και πολλά αντιφατικά συναισθήματα (π.χ. θυμός, χαρά, οργή κ.ά.).
Αφορμή για να γράψω το παρόν κείμενο αποτελεί το χαρακτικό έργο του φίλου μου, Σπύρου Σκαλιώτη (skaliotisart) που τιτλοφορείται ως «Αποδοχή». Ένα χαρακτικό που στόχο έχει να προβληματίσει και να αφυπνίσει τον θεατή.
Αρχικά, θεωρώ πως όλα ξεκινούν από την αυτοαποδοχή και την οικογενειακή αποδοχή. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου και η οικογένειά σου σε μειώνει συνεχώς, πώς θα σε αποδεχτεί εύκολα το κοινωνικό περιβάλλον και πώς θα βρεις την αγάπη που ζητάς από τους άλλους; Με άλλα λόγια, όταν εσύ αγαπάς ακόμα και τα ψεγάδια σου (διότι κανείς δεν είναι τέλειος), τότε δέχεσαι τον εαυτό σου, όπως είναι, και στη συνέχεια προσπαθείς καθημερινά να βελτιώνεσαι. Βέβαια, χρειάζεσαι και ένα υποστηρικτικό περιβάλλον όπου θα νιώθεις ότι και οι γύρω σου έχουν την ίδια επιθυμία για αυτοβελτίωση και αυτοαποδοχή. Συνήθως, το πρώτο κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο υπάρχει φροντίδα και μπαίνουν τα θεμέλια για την δημιουργία υγειών προσωπικοτήτων είναι η οικογένεια. Όμως, δεν έχουν όλοι την αποδοχή που χρειάζονται.
Ιδανικά, η οικογένεια, εφόσον υπάρχει, αποτελεί το Α και το Ω στην διαμόρφωση μιας προσωπικότητας. Ωστόσο, δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια τύχη μέσα στις οικογένειες που ζουν. Οφείλουν τα παιδιά να αυτονομούνται από νωρίς ώστε να μην χάνουν τουλάχιστον την αυτοαποδοχή και έτσι να βάζουν τα δικά τους όρια στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Οι καλές ή μη σχέσεις είτε με τον εαυτό του είτε με τους συνανθρώπους του οδηγούν το άτομο στο να νιώσει από την μία πλευρά χαρά, δημιουργικότητα, ευγνωμοσύνη και να ανταποδίδει το καλό, ενώ από την άλλη πλευρά, στις μη υγιείς σχέσεις το άτομο νιώθει οργή, θυμό, έλλειψη αγάπης, συναισθηματικό κενό τα οποία πολλές φορές έχουν καταστροφικές συνέπειες. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, γενικότερα βίαιων συμπεριφορών μέχρι και φόνους. Πιθανόν όσα αναφέρω να ακούγονται για μερικούς τραβηγμένα, αλλά, δυστυχώς, είναι πραγματικότητα.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως κάθε ισορροπημένος άνθρωπος για να έχει μια αρμονική ζωή θα πρέπει να δέχεται πρώτα τον εαυτό του και έπειτα τους συνανθρώπους του. Για να το επιτύχει αυτό προτείνω:
- Να βάζει τα όριά του.
- Να αγαπά τον εαυτό του, χωρίς ναρκισσισμό, αυταρέσκεια και εγωισμό.
- Να αποδέχεται τα λάθη του και να προσπαθεί να μην τα επαναλαμβάνει.
- Να επιλέγει ανθρώπους στη ζωή του που του ταιριάζουν.
- Να απομακρύνει τους τοξικούς ανθρώπους από το κοντινό του περίγυρο.
- Να σέβεται τον εαυτό του και να διεκδικεί το δίκιο του.
- Να βοηθάει μέσα από το παράδειγμά του και τους συνανθρώπους του.
Όλα αυτά, λοιπόν, ξεπρόβαλαν στο μυαλό μου παρατηρώντας το χαρακτικό «Αποδοχή» του Σπύρου Σκαλιώτη ο οποίος μέσα από μια εκ βαθέων συζήτηση με ενέπνευσε να ασχοληθώ με το μείζον θέμα της αποδοχής, με την ευρεία έννοια της λέξης. Επειδή έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα για το θέμα, ευελπιστώ η παρούσα ανάρτηση να είναι ένα έναυσμα για περαιτέρω ενασχόληση με την αποδοχή.
Εν τέλει, προσωπικά νομίζω ότι η αυτοαποδοχή και η οικογενειακή αποδοχή είναι κομβικής σημασίας κυρίως για τον έφηβο που ξεκινά να ενηλικιώνεται και επιθυμεί να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία των ενηλίκων και να αναλάβει ευθύνες. Βέβαια, για να επιτευχθεί ο στόχος, οι γονείς του εφήβου φέρουν το βάρος να τον αναθρέψουν και να τον «οπλίσουν» συναισθηματικά ώστε να μπορεί να πετάξει με τα φτερά του προς την ενήλικη ζωή. Συνεπώς, συμβουλεύω και τους γονείς να εξασκούνται στην αποδοχή για το καλό όλων μέσα στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στην κοινωνία.