Ανάρτηση από το paidagogaki.blogspot.com στις 27 Φεβρουαρίου 2022.
(συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης)
Το 2015 ως Παιδαγωγάκι έγραψα μία ανάρτηση για τις σπάνιες παθήσεις οι οποίες ταλαιπωρούν πολλούς ανθρώπους σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Αύριο, 28 Φεβρουαρίου 2022, είναι η ημέρα – αφιέρωμα σε αυτές. Για σχετικές πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στον παρακάτω σύνδεσμο (link):
https://paidagogaki.blogspot.com/2015/02/blog-post_28.html
Καθώς ξαναδιάβαζα την ανάρτηση σκέφτηκα να γράψω κάποιες σκέψεις μου για το θέμα. Κατά τη γνώμη μου, δεν αποτελούν οι παθήσεις κάποιο σπάνιο φαινόμενο, αλλά είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής. Στηρίζω αυτή μου την άποψη στο γεγονός ότι είμαι πάσχουσα από Πολλαπλή Σκλήρυνση (μια σπάνια, μέχρι πρότινος, ασθένεια) και συχνά, πλέον, ανακαλύπτω ανθρώπους που διαγιγνώσκονται με την ίδια ή/και άλλες παθήσεις. Εξομολογούμαι πως δεν μου είναι ευχάριστο όλο αυτό, ωστόσο, προσωπικά πορεύομαι όσο καλύτερα μπορώ με ό,τι μου συμβαίνει.
Επιλέγω, λοιπόν, φέτος να μιλήσω για την ΑΠΟΔΟΧΗ μιας πάθησης η οποία δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όσο δύσκολο φαίνεται το να πιστέψει ο νεο – διαγνωσθείς ότι πάσχει από κάποια νόσο (είτε σπάνια είτε όχι) άλλο τόσο είναι δύσκολο να πορευτεί αποδεχόμενος τα νέα δεδομένα. Από την εμπειρία μου η ΑΠΟΔΟΧΗ αποτελεί το Α και το Ω για να ζήσει ένας πάσχων όσο πιο φυσιολογικά και λειτουργικά γίνεται.
Πολλοί, πιθανόν να νομίζουν ότι η ΑΠΟΔΟΧΗ είναι κάτι εύκολο ίσως και αυτονόητο. Στην πραγματικότητα είναι ένας αγώνας του μυαλού και του σώματος να προσαρμοστούν στη νέα και εφόρου ζωής κατάσταση. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά αμφισβήτησα τη διάγνωση και δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι η ζωή μου πήρε νέα τροπή και έχω πλέον μια μη αναστρέψιμη πάθηση. Με την πάροδο του χρόνου και με την βοήθεια ειδικών (ψυχίατρος, ψυχολόγος κτλ.), ισορρόπησα εσωτερικά και σιγά σιγά αποδέχτηκα την ανίατη πάθησή μου. Στην περίπτωση αυτή μου πήρε αρκετό καιρό και αισίως έχουν περάσει 15 χρόνια από την ημέρα της διάγνωσης.
Για να είμαι δίκαιη, υπάρχουν φορές που φιλοσοφώ ξανά και ξανά τα γεγονότα και υπάρχουν στιγμές που λυπάμαι. Φυσικά, είναι κάτι προσωρινό και φυσιολογικό. Μετά από λίγο επανέρχομαι στην αποδοχή της πάθησης.
Στο σημείο αυτό θα αναφερθώ στα θετικά που έχω κερδίσει μέσα από την ΑΠΟΔΟΧΗ της πάθησής μου και ευελπιστώ να εμπνεύσω άλλους ανθρώπους να εξοικειωθούν με την πάθησή τους, να την «αγκαλιάσουν» και εν τέλει να την αποδεχτούν. Το σημαντικότερο που κρατάω από την Πολλαπλή Σκλήρυνση είναι ότι γνώρισα αξιολάτρευτους ανθρώπους που μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες. Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνη μου, παρόλο που το θέμα της υγείας είναι ατομική υπόθεση.
Επιπλέον, έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω να ακούω το σώμα μου και να το φροντίζω όσο είναι εφικτό. Και κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό είναι ότι έμαθα να ζω την κάθε στιγμή και κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Για να μην μακρηγορώ θα κλείσω την συγκεκριμένη ανάρτηση αναφέροντας πως όποιος άνθρωπος πάσχει από οποιαδήποτε πάθηση, αυτά που ζητάει είναι κατανόηση, αγάπη και φροντίδα, πανανθρώπινες ανάγκες μα καθόλου σπάνιες.
παλαιότερη ανάρτηση στο paidagogaki.blogspot.com
Αριστέα Καλαντζή
