Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας ή Πολλαπλή Σκλήρυνση είναι μια κολλητή φίλη μου. Ναι! Είναι κολλητή γιατί συνυπάρχει μέσα μου, με τον εαυτό μου, και φίλη γιατί με έχει βοηθήσει να ανακαλύψω πτυχές του χαρακτήρα μου, να αναδείξω τις δυνάμεις που κρύβω μέσα μου, να μάθω καινούρια πράγματα και να γνωρίσω ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα γνώριζα.
Έχω διαγνωστεί εδώ και 12 χρόνια με τη νόσο ΣΚΠ. Μέχρι στιγμής εξελίσσεται σε ένα περιπετειώδες ταξίδι με τα ups και downs, με υποτροπές και υφέσεις, με στιγμές λύπης, χαράς και γενικά με ανάμεικτα συναισθήματα. Ωστόσο, κάνοντας τον απολογισμό μου μέχρι στιγμής, χαίρομαι που έτυχε σε εμένα ο «κλήρος» της ΣΚΠ ακριβώς για το υπέροχο, ανατρεπτικό και μοναδικό ταξίδι στη ζωή μου.
Αναμφίβολα, η ΣΚΠ φέρνει πολλές φορές πόνο, στεναχώρια και ανασφάλεια στον πάσχοντα και στους οικείους του. Όμως, κατά τη γνώμη μου, η διάγνωση – και η ζωή μετά από αυτή – είναι μια ευκαιρία για μια πιο ποιοτική ζωή με αυτογνωσία και υπομονή. Υπάρχουν, σαφέστατα, σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία και δυσκολίες στην διαβίωση των ατόμων που πάσχουν. Όμως, μήπως η ίδια η ΣΚΠ δηλώνει την ύπαρξή της για να δώσει μαθήματα ζωής; Μιλάω από προσωπική εμπειρία και θα επιθυμούσα να αναφερθώ σε αυτά τα μαθήματα της δικής μου ζωής σε επόμενη ανάρτησή μου. Οι παραπάνω σκέψεις προέρχονται μέσα από τη δική μου θετική ματιά σε αυτό που περνάω χωρίς να σημαίνει ότι δεν κατανοώ τις δυσκολίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι συμπάσχοντές μου, γιατί έχω περάσει σοβαρές καταστάσεις παρά το νεαρό της ηλικίας μου.
Έχω κληθεί από 19 χρονών να σταθώ στα πόδια μου κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξαφνικά, ένα πρωί μου χτύπησε την πόρτα η αναπηρία και από τότε αγωνίζομαι να μην το βάζω κάτω, να μην εγκαταλείπω τα όνειρά μου και κυρίως να μην ξεχάσω πώς είναι να απολαμβάνω τις χαρές της ζωής είτε μικρές είτε μεγάλες. Νιώθω ευλογημένη, αν και έχω ταλαιπωρηθεί αρκετές φορές λόγω της ΣΚΠ και χαίρομαι, πραγματικά, που η σκλήρυνση κατά πλάκας δεν με έχει σκληρύνει ως άνθρωπο. Αντιθέτως, με βοηθάει να καλλιεργήσω την προσωπικότητά μου ώστε να προσφέρω το καλύτερο που μπορώ σε εμένα και τους συνανθρώπους μου. Βέβαια, έχουν υπάρξει στιγμές που πλήγωσα άθελά μου κοντινούς μου ανθρώπους, έκανα λάθη, αλλά «έπιασα και πάτο». Ευτυχώς επανήλθα σχετικά γρήγορα και με βοήθεια ξεπέρασα την απογοήτευση που ένιωσα (θέμα προς ανάλυση, σε μελλοντική ανάρτηση).
Εν τέλει, αν και γνωρίζω ότι το ταξίδι αυτό έχει πολλούς ακόμη προορισμούς για εμένα να ανακαλύψω, έχω την ανάγκη να σταματάω σε σταθμούς (μεταφορικά μιλώντας) και να ανασυγκροτώ τις δυνάμεις μου. Όπως και να έχει, η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να τη ζω. Και εσύ που διαβάζεις αυτές τις σκέψεις – σε ευχαριστώ για αυτό – σε παροτρύνω να ζεις στο μέγιστο βαθμό την κάθε μέρα που περνάει γιατί δεν γυρίζει πίσω και να θυμάσαι ότι ακόμα και οι δυσάρεστες στιγμές έρχονται για να σε διδάξουν κάτι. Επειδή, πλησιάζει το 2019 και δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει, κάνω μια ευχή: μέσα στην καινούρια χρονιά να έρθουν ευχάριστα νέα για τους ασθενείς με ΣΚΠ. Μακάρι να είναι μια χρονιά – ορόσημο για την ανακάλυψη της αιτίας που προκαλεί ή πυροδοτεί την ΣΚΠ.
