Με αφορμή τον πρόσφατα μεγάλο σεισμό σε Τουρκία & Συρία
Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν την τραγωδία που εκτυλίσσεται στις γειτονικές χώρες (Τουρκία και Συρία). Ο εγκέλαδος τις βρήκε πραγματικά στον ύπνο. Ο κόσμος κοιμόταν βαθιά, καθώς ήταν ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας. Με αφορμή τον καταστροφικό αυτό σεισμό και τους αλλεπάλληλους μετασεισμούς, επιθυμώ να γράψω κάποιες σκέψεις μου.
Από μικρή φοβάμαι τους σεισμούς μιας και ζω σε σεισμογενή περιοχή. Κάθε χρόνο συμβαίνουν μικρής έντασης ταρακουνήματα, που συνήθως τα αντιλαμβάνομαι και βρίσκομαι σε εγρήγορση, όσο γίνεται. Θεωρώ ότι πολλοί άνθρωποι συναισθάνονται αυτόν τον φόβο και νιώθουν το ίδιο με εμένα. Ο φόβος είναι μεν δικαιολογημένος, καθώς ένας σεισμός είναι αρκετός να σε κάνει να βλέπεις πόσο ανίσχυρος είσαι μπροστά σ’ αυτό το φυσικό φαινόμενο. Από την άλλη πλευρά, γνωρίζοντας την ύπαρξη του φαινομένου, υπάρχουν περιθώρια πρόληψης, όσο είναι εφικτό. Όμως, σκοπός της ανάρτησής μου είναι να ξεδιπλώσω τις προσωπικές μου απόψεις. Άλλωστε, στο διαδίκτυο υπάρχει πληθώρα πληροφοριών στις οποίες μπορεί ο καθένας να ανατρέξει.
Αρχικά, επιθυμώ να εκφράσω την συμπαράστασή μου για τους ανθρώπους που πλήττονται αυτή τη στιγμή. Αν και προσωπικά κάθομαι μπροστά από μια οθόνη και γράφω, συνεχώς η σκέψη μου είναι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί θα μπορούσα να βρίσκομαι και εγώ στη θέση τους.
Οι σεισμοί δεν κάνουν διακρίσεις. Είμαστε όλοι ίσοι μπροστά στα φυσικά φαινόμενα.
Οπότε, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να σκέφτομαι τους συνανθρώπους μου και να προσεύχομαι να βγουν πολλοί ζωντανοί από τα συντρίμμια. Όσο περνά η ώρα, αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Τα συναισθήματά μου, όπως και πολλών άλλων, είναι ανάμεικτα. Από τη μία υπάρχει η απελπισία, ο φόβος, η ψυχολογική κατάρρευση, η πείνα, η δίψα, η ένδεια κτλ., ενώ από την άλλη υπάρχει η ελπίδα, η αισιοδοξία, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά και το μεγαλείο της ψυχής. Το μεγαλύτερο μάθημα που διδάσκομαι κάθε φορά από τέτοια ολέθρια γεγονότα είναι πως τελικά η ζωή θα βρει τον τρόπο να ξανανθίσει, παρά τις δυσκολίες που αρχικά φαίνονται ανυπέρβλητες.
Ως άνθρωποι, έχουμε πολλές φοβίες. Εμένα οι φοβίες μου, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως πηγάζουν από την όρεξη για ζωή και την ανησυχία ότι ο θάνατος καραδοκεί ανά πάσα στιγμή. Γιατί το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Αυτό είναι, άλλωστε και το μοναδικό «κοινωνικό συμβόλαιο» πως από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μετράει ο χρόνος αντίστροφα για τη στιγμή του θανάτου μας. Λυπάμαι, που ασχολούμαι με ένα τόσο δυσάρεστο θέμα, όμως και αυτό είναι μέρος της ζωής μας.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι πως φοβάμαι τους σεισμούς, γιατί φοβάμαι μήπως έρθει η στιγμή που ίσως συνειδητοποιήσω ότι δεν έζησα. Οπότε λέω στον εαυτό μου να ζει την κάθε στιγμή, διότι δεν ξέρω πότε θα φύγω από αυτόν τον κόσμο. Μέχρι τότε, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ, όσο καλύτερα μπορώ, και να είμαι πάντα ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Το μεγαλείο της ζωής είναι να επιλέγουμε να είμαστε άνθρωποι και όχι απάνθρωποι.
