“Τέλος στο κάπνισμα”

Για όσους θέλουν ή προσπαθούν να κόψουν το κάπνισμα.

Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε από τον Παναγιώτη, έναν καλό μου φίλο που τυγχάνει να συμπάσχουμε από Πολλαπλή Σκλήρυνση. Ο Παναγιώτης περιγράφει πώς κατάφερε να κόψει το κάπνισμα μια για πάντα και παροτρύνει όσους προσπαθούν να διακόψουν αυτή τη συνήθεια να διαβάσουν την εμπειρία του. Καλή ανάγνωση!

“Δεν μπορώ”, “Είμαι ένα με αυτό”, “Έτσι γεννήθηκα”, “Αν το κόψω θα πεθάνω”, είναι μερικές εκφράσεις που ακούς συχνά από αυτούς που καπνίζουν, όταν τους ρωτάς “Γιατί δεν το σταματάς;”. Θα ήθελα να αναφέρω και εγώ την δική μου εμπειρία σχετικά με το κάπνισμα  και τον αγώνα της διακοπής.

Όλα άρχισαν στην Γ’ Λυκείου… λίγο η εφηβεία… λίγο η “μαγκιά” … Το πακέτο Marlboro ή Camel στην πίσω τσέπη του τζιν και τον αναπτήρα Zippo στο χέρι… ένιωθες δυνατός.

Ένιωθες ότι πρόσφερες άλλη εικόνα με το τσιγάρο στο στόμα και την μπύρα στο χέρι…

Έρχεται ο φίλος… “Πάρε ένα.” , λες “Γιατί όχι”. Λίγο πνίγεσαι… λίγο ο βήχας και μετά η ελαφριά ζάλη… ευχάριστη… σου αρέσει που το έκανες και μετά από λίγα λεπτά “Γιατί όχι άλλο ένα;”. Έτσι ξαφνικά, είμαι με ένα πακέτο στο χέρι που το έχω πληρώσει από μισό με το φίλο μου, με χρήματα απ’ το χαρτζιλίκι για να το έχουμε στα διαλείμματα και το σαββατοκύριακο που θα βγούμε για “γκομενάκια”.

Μετά από μερικές εβδομάδες είχε ο καθένας το δικό του πακέτο τσιγάρα το οποίο δεν είχε διάρκεια πάνω από μία μέρα. Το πρόβλημα άρχισε, όταν πλέον το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω με το που άνοιγα τα μάτια μου ήταν ν’ ανάψω ένα τσιγάρο να γεμίσει ο εγκέφαλος μου νικοτίνη. Ναι, ήταν μια απόλαυση. Εθίστηκα σε αυτή την ουσία  που λέγεται νικοτίνη. Έφτασα στο σημείο να κάνω περίπου δέκα τσιγάρα με τον πρωινό καφέ για να ξεκινήσω την μέρα. Έχω γίνει ένα πλέον με το κάπνισμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου δίχως να καπνίζει. Το άγχος μου ήταν να μην ξεμείνω από τσιγάρα, παρόλο που έβλεπα το κακό που μου έκανε στην υγεία. Ευτυχώς, όχι κάτι σοβαρό.

Δεκαοκτώ χρόνια καπνιστής χωρίς να το έχω σταματήσει ούτε μία μέρα!

Αποφάσισα να προσπαθήσω να κάνω μία παύση. Είχα ξεχάσει πώς ήταν δίχως να καπνίζεις. Έτσι πήρα ένα υποκατάστατο νικοτίνης και έκανα την πρώτη μου προσπάθεια. Ναι, είχα μια εβδομάδα χωρίς τσιγάρο! Δεν το πίστευα… χάρηκα! Μετά από λίγο, όμως, αναρωτήθηκα “Τι; τώρα θα εξαρτιέμαι από αυτό το μαραφέτι που στοιχίζει και ακριβότερα;”. Γιατί το κόστος για κάπνισμα είναι μεγάλο. Έτσι έπεσα ξανά στο τσιγάρο. Δεν σταμάτησα να ψάχνω τι είναι αυτό που με κρατά δεμένο με τον καπνό. Ήθελα να απεξαρτηθώ από αυτό το πράγμα, να είμαι ελεύθερος.

• Άρχισα να διαβάζω,
• να ψάχνω τι είναι αυτή η ουσία,
• πως δρα στο σώμα;

Ένα εξάμηνο περίπου μου πήρε να καταλάβω ότι αυτό ήταν ένα ναρκωτικό που το πωλούσαν ελεύθερα και σε σκότωνε σιγά σιγά και ό,τι ήταν να γίνει έπρεπε να το κάνω μόνος. Κοιτούσα το τσιγάρο, που κρατούσα στο χέρι μου, και αναρωτιόμουν πώς θα φύγω από αυτό. Η απάντηση ήταν μία, σε πετώ και δίνω τον αγώνα μου.       

Στις 10 Φεβρουαρίου αποφασίζω ότι από τις 16 του μηνός θα αρχίζω να μην καπνίζω. Κρατώ στα χέρια μου ένα σακουλάκι καπνό (έκανα καπνό τότε για λόγους οικονομίας). Είναι κλειστό ακόμα. Το είχα πάρει πριν λίγο από το περίπτερο για να περάσω τις επόμενες μέρες. Το ανοίγω και το άρωμα του ξεχύνεται στο χώρο. Παίρνω βαθιές εισπνοές να το νιώσω, να το ευχαριστηθώ και από την άλλη σκέφτομαι πώς θα είναι η ζωή μου σε λίγες μέρες, αν καταφέρω να το κόψω.

Γιατί το είχα βάλει πείσμα θα το κόψω.

Έρχεται η μεγάλη μέρα που όλα θα αλλάξουν. Ξυπνώ, ετοιμάζω τον καφέ μου, ελληνικός διπλός, και ανάβω ένα από τα τελευταία τσιγάρα. Ολοκληρώνω τον καφέ έχοντας κάνει πέντε – έξι τσιγάρα που είναι στο τασάκι. Το αδειάζω στο αναμμένο τζάκι. Διστάζω να πετάξω και τον καπνό με τα χαρτάκια και τα φιλτράκια και τα τοποθετώ στο ράφι πάνω από το τζάκι.

Αυτό ήταν. Ο αγώνας αρχίζει .

Πιάνω δουλεία και αρχίζω να καθαρίζω όπου μπορεί να είχε καθίσει πίσσα και νικοτίνη… παράθυρα, κουρτίνες, δάπεδο, έπιπλα… Τα τασάκια έφυγαν από το σπίτι και γενικά, το σπίτι έπρεπε  να αποστειρωθεί και να μοσχοβολά.

Από την επόμενη μέρα κιόλας, έβλεπα τις αλλαγές στο σώμα μου, πως αποβάλει την νικοτίνη, αλλά παράλληλα και την τρελή ανάγκη για τσιγάρο που είχα ανά τακτά χρονικά διαστήματα και την ανάγκη  νικοτίνης που θα με έβγαζε από αυτό το μαρτύριο.

Ναι, γιατί ήταν μαρτύριο η αποτοξίνωση.

Αυτή την ανάγκη την αντιμετώπισα:

• με βαθιές ανάσες,
• αρκετό νερό,
• χαλάρωση,
• καραμέλες και
• πάνω από όλα με την βοήθεια και καθημερινή παράκληση της Παναγίας “ΑΚΕΝΩΤΟΝ ΠΟΤΗΡΙΟΝ”, που μου είχε προτείνει ένας φίλος.

Οι μέρες περνούσαν και τα συμπτώματα στέρησης δυνάμωναν…

• ζάλη,
• ναυτία,
• πονοκέφαλος,
• θολό μυαλό.

Ήμουν ευέξαπτος και οξύθυμος. Δεν ήξερα που βρίσκομαι και πάντα είχα την απορία πότε θα περάσουν τα συμπτώματα.

Σε όλο αυτό με βοήθησε πολύ μια εφαρμογή στο κινητό που με ενημέρωνε για την πρόοδό μου και μου πρόσφερε ένα χώρο συζήτησης με συναγωνιστές που περνούσαν ή είχαν περάσει, και τα κατάφεραν, την ίδια με μένα κατάσταση.

Ο καιρός κύλαγε. Είχαν περάσει τρείς εβδομάδες. Ήταν ένας άθλος για μένα. Το σακουλάκι καπνού παρέμεινε πάνω στο ράφι και οι κρίσεις αναζήτησης νικοτίνης γίνονταν πιο έντονες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια μέρα σε ένα καφέ να παρασυρθώ και να ζητήσω από φίλο να με δανείσει ένα τσιγάρο και το ένα έγιναν πέντε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα:

• να ζαλιστώ,
• οι παλμοί της καρδιάς να έχουν αυξηθεί πολύ,
• να έχω ναυτία.

Η αίσθηση δεν ήταν ευχάριστη, όπως όταν κάπνιζα. Αντιθέτως, με γέμιζε και τύψεις για τον αγώνα που πήγαινε χαμένος. Παρόλα αυτά δεν με νίκησε θεώρησα ότι απλά βρέθηκα σε ένα μαγαζί για πέντε λεπτά όπου απλά κάπνιζαν όλοι οι άλλοι. Συνέχισα τον αγώνα μου και επαναλήφτηκε ένα παρόμοιο σκηνικό στους τρεις μήνες. Το δικαιολόγησα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Μετά από αυτές τις δύο περιπτώσεις δεν ξανάβαλα τσιγάρο στο στόμα μου.

Έφτασε η επέτειος ενός έτους, σύμφωνα με το κινητό. Είχα ξεμπερδέψει από το κάπνισμα. Πλέον η ανάγκη για κάπνισμα  είχε εξαλειφθεί. Εν τω μεταξύ ο καπνός είχε μείνει πάνω στο ράφι και το μόνο που έχω τώρα να αντιμετωπίσω είναι τα περιττά κιλά που έβαλα λόγω του ότι άνοιξε η όρεξη και εγώ δεν πρόσεχα.

Τώρα δεν αντέχω στο ελάχιστο την οσμή του καπνού. Καταλαβαίνω από μακριά αυτόν που καπνίζει και πώς μύριζα και εγώ για τους άλλους. Λυπάμαι για τις κοπέλες, τους φίλους και συγγενείς  που ήταν αναγκασμένοι να ρουφούν τον δικό μου καπνό.

Η χαρά, η ελευθερία και η υγιεινή που νιώθω δεν περιγράφονται. Τον Φεβρουάριο κλείνω τέσσερα χρόνια και νιώθω πολύ χαρούμενος γι’ αυτό, γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι ΕΓΩ θα σταματούσα το κάπνισμα. Έγραψα αυτό το άρθρο, γιατί θέλω να μοιραστώ την χαρά μου και να ωθήσω και άλλους να κάνουν την προσπάθεια να διακόψουν το κάπνισμα. Δεν θα το μετανιώσουν.

Παναγιώτης