Στις 15 Φεβρουαρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου και θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας αναφορικά με το θέμα αυτό.
Με λυπεί το γεγονός ότι όλο και περισσότερα παιδιά πάσχουν από τη νόσο αυτή που πολλοί δεν τολμούν να την πουν με το όνομά της. Αν και ζούμε στον 21ο αιώνα, η νοοτροπία αλλάζει με πολύ αργούς ρυθμούς.
Γνωρίζατε ότι 250.000 παιδιά παγκοσμίως πάσχουν από καρκίνο; (www.sansimera.gr) Οι έρευνες λένε ότι προσβάλλονται περισσότερο από τη νόσο αυτή παιδιά που ζουν σε χαμηλού εισοδήματος χώρες. Επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για ιατρική περίθαλψη, πεθαίνουν, ενώ στην πραγματικότητα πολλές μορφές παιδικού καρκίνου θεραπεύονται ή και προλαμβάνονται!
Σύμφωνα με το iatropedia.gr στην Ελλάδα διαγιγνώσκονται 300 παιδιά το χρόνο εκ των οποίων το 70% θεραπεύεται! Θετικό είναι το γεγονός ότι ο καρκίνος στην παιδική ηλικία δεν είναι κληρονομικός, ούτε μεταδοτικός ούτε σημαίνει θάνατος. Πολλοί άνθρωποι στο άκουσμα της λέξης καρκίνος πανικοβάλλονται και δεν τολμούν να ξεστομίσουν τη λέξη έχοντας το φόβο ότι θα κολλήσουν ή θα πεθάνουν ακαριαία. Με τέτοιες λανθασμένες αντιλήψεις ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθούν προκαταλήψεις. Όμως με τη σωστή ενημέρωση αυτές οι αντιλήψεις διορθώνονται.
«Σήμερα επιβιώνουν περισσότερο από το 70% των παιδιών με καρκίνο στις Ηνωμένες Πολιτείες.» (BeStrong.org.gr) Πόσο ενθαρρυντικό είναι αυτό! Διαβάζοντας την πληροφορία αυτή και σκεπτόμενη ένα κοντινό μου περιστατικό με παιδάκι που ξεπέρασε την λευχαιμία, μια μορφή καρκίνου, θέλω να τονίσω πόσο σημαντική είναι η πρόληψη για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών ώστε να μειωθούν οι θάνατοι μικρών παιδιών.
Το περιστατικό που γνωρίζω είναι τυχερό μέσα στην δυστυχία του. Τι εννοώ; Το παιδάκι είναι πλέον υγιέστατο και γεμάτο ζωή. Όμως ταλαιπωρήθηκε για πάνω από ένα χρόνο στο νοσοκομείο. Θεωρώ ότι είναι τυχερό που τα κατάφερε και αποτελεί πηγή ανεξάντλητης αισιοδοξίας, παρά το γεγονός ότι γνώρισε από πολύ νωρίς το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Σαφώς και το οικογενειακό περιβάλλον πέρασε στιγμές αγωνίας και πολύ δύσκολες καταστάσεις. Όμως με πίστη, αγάπη και κουράγιο παρέμεινε ενωμένο και πλέον είναι ευτυχισμένο.
Δεν είμαι ειδική σε θέματα που αφορούν τον παιδικό καρκίνο για να αρχίσω να μιλάω με ιατρική ορολογία, αλλά από την πλευρά της παιδαγωγού αντιλαμβάνομαι ότι η ψυχική ισορροπία και η αισιοδοξία είναι δυο σημαντικά όπλα στα χέρια του πάσχοντος. Παρακάτω ακολουθούν οι συμβουλές μου προς τους γονείς για να στηρίξουν το παιδί τους που νοσεί. Προτείνω:
- Να αφιερώνετε ποιοτικό χρόνο με το παιδί σας. Δηλαδή να κάνετε δραστηριότητες που ευχαριστούν το παιδί, π.χ. μια βόλτα στο πάρκο, ανάγνωση παραμυθιών με θέματα που το ευχαριστούν.
- Να μιλάτε με ειλικρίνεια μαζί του. Μπορεί να είναι ηλικιακά μικρό, αλλά αντιλαμβάνεται το ψέμα και την υποκρισία.
- Να επιτρέπετε στο παιδί να δημιουργεί κοινωνικές συναναστροφές και να έχει φίλους. Μην ξεχνάτε πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη για επικοινωνία είτε είμαστε υγιείς είτε όχι.
- Να το ενθαρρύνετε να κάνει δραστηριότητες (όσες και όπως μπορεί) ώστε να αναπτερώνεται το ηθικό του. Άλλωστε η ενασχόληση με πράγματα που μας ευχαριστούν, ανεβάζουν την ψυχολογία που εν προκειμένω είναι το ζητούμενο. Δηλαδή, καλή ψυχολογία = μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής.
- Να εκφράζετε τα συναισθήματά σας και την αγάπη σας γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ποιος αλήθεια δεν έχει ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί; Έτσι και το παιδί είτε υγιές είναι είτε άρρωστο, έχει την ανθρώπινη ανάγκη να αισθανθεί, να γελάσει, να κλάψει, να παλέψει και – γιατί όχι – να νικήσει!
Θα ήθελα να κλείσω με την φράση που άκουσα κάπου η οποία έλεγε «Ονειρεύομαι την ημέρα που ο καρκίνος θα είναι μόνο ένα ζώδιο».